De ultratrailwereld kent veel bijzondere formats, maar weinig zijn zo fascinerend – en meedogenloos – als de Backyard Ultra. In oktober staat er weer een Nederlandse editie op de kalender en de spanning begint al voelbaar te worden. Wat maakt dit evenement zo uniek, waarom trekt het wereldwijd lopers aan en hoe bereid je je voor op een race zonder finishlijn? In dit blog duiken we diep in het fenomeen dat de Backyard Ultra heet.

Wat is een Backyard Ultra?

Een Backyard Ultra klinkt bedrieglijk eenvoudig. Iedere loper start ieder uur opnieuw voor een ronde van 6,706 kilometer. Je hebt precies een uur de tijd om die ronde af te ronden. Haal je het? Dan mag je opnieuw starten. Te laat of niet meer starten? Dan ben je eruit. Het gaat door tot er maar één iemand overblijft, de Last One Standing. Theoretisch kan het dus eindeloos doorgaan, en sommige races hebben dat ook bijna gedaan, met deelnemers die dagenlang doorliepen.

Lazarus Lake

De Backyard Ultra werd in 2011 bedacht door de Amerikaanse ultraloper Gary Cantrell, ook bekend als Lazarus Lake. Hij ontwikkelde het concept om lopers op een totaal andere manier uit te dagen: niet alleen fysiek, maar vooral mentaal. Het idee was een race zonder traditionele finishlijn, waarin uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen en strategie centraal staan. Cantrell wilde een format creëren dat zowel toegankelijk als extreem uitdagend is, zodat elke deelnemer zijn grenzen écht kan verkennen.

De aantrekkingskracht

Wat maakt dit format zo onweerstaanbaar? Het lijkt laagdrempelig. Eén ronde van ruim zes kilometer voelt overzichtelijk, zeker voor ervaren hardlopers. Toch verandert alles zodra je dat patroon herhaalt, keer op keer, met steeds kortere rustmomenten en een lichaam dat in verzet komt. Het is geen strijd tegen de afstand, maar tegen de tijd en tegen jezelf. De sfeer versterkt dat gevoel: iedereen start samen, iedereen wacht samen, en in die tussenmomenten ontstaat een gemeenschap die uniek is in de hardloopwereld. Je hoort het geroezemoes van gesprekken bij het vuur, het zachte gekletter van regen op tentdoeken, en telkens opnieuw het belletje dat de volgende ronde inluidt.

De editie van oktober

In oktober is Nederland opnieuw gastheer van de Dutch Backyard Ultra. Deze editie vindt plaats in Zeewolde. Het parcours voert langs bossen, zandpaden en stukken asfalt, zodat de lopers nooit helemaal in een cadans kunnen wegzakken. De herfst speelt haar eigen spel, met regenbuien die alles glibberig maken, bladeren die onder je voeten plakken en koude nachten waarin je adem als witte wolkjes in de lucht hangt. Het deelnemersveld wordt elk jaar sterker, met lopers die dromen van internationale kwalificatie en debutanten die vooral willen ontdekken hoever ze kunnen komen. Zodra de zon ondergaat en het bos donker wordt, krijgen de lampjes van de lopers iets magisch: een rij lichtpuntjes die als vuurvliegjes door de nacht bewegen.

Voorbereiding en training

De voorbereiding op een Backyard Ultra verschilt van een klassieke ultramarathon. Het gaat minder om snelheid of afstand, maar meer om het vermogen om steeds opnieuw te beginnen. Lopers trainen in blokken: een ronde lopen, kort pauzeren, opnieuw starten. Voeding speelt een cruciale rol, want in de paar minuten rust moet je lichaam toch energie opbouwen. Sommigen zweren bij soep, anderen bij vast voedsel of gels. En dan is er nog de kunst van het rusten. Een paar minuten liggen, ogen dicht, dekentje om, en dan weer opstaan alsof er niets is gebeurd. Wie die routine weet te perfectioneren, kan urenlang doorgaan. Het is alsof je jezelf steeds opnieuw leert herstarten, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal.

De mentale strijd

Na 24 uur begint het spel pas echt. De benen voelen log, de geest is moe, en de twijfel sluipt naar binnen. Iedere loper vraagt zich vroeg of laat af: waarom doe ik dit eigenlijk? In de nachtelijke stilte, wanneer de kou je bijt en de rondes eindeloos lijken, wordt de Backyard Ultra een gevecht tegen jezelf. Je hoort alleen nog je eigen ademhaling, het zachte kraken van bladeren onder je schoenen en soms het verre uilenroepje in het bos. Het geheim? Niet denken aan de eindstreep – want die bestaat niet. Alleen focussen op de volgende ronde. Eén uur. Eén stap. En dan weer opnieuw.

Ervaringen van deelnemers

Wie eerdere edities heeft meegemaakt, spreekt vaak met glimmende ogen over het avontuur. Een loper vertelde hoe hij na dertig uur zeker wist dat hij klaar was. Maar toen het belletje klonk, stond hij er toch weer. Een ander beschreef het gevoel dat het niet gaat om winnen, maar om ontdekken waar je grenzen liggen. En vrijwel iedereen benadrukt hoe bijzonder de verbondenheid is: samen lijden, samen lachen, samen telkens opnieuw vertrekken. Het zijn herinneringen die blijven hangen, beelden van kampvuurtjes, slaperige gesprekken in de vroege ochtend en het gedeelde besef dat je samen iets groters meemaakt dan alleen een wedstrijd.

De rol van supporters

Ook voor toeschouwers is een Backyard Ultra een belevenis. Het kampement rondom start en finish verandert in een dorp vol slaapzakken, kookstelletjes en warme dekens. Familieleden en vrienden zijn er om lopers te voeden, droge kleren aan te reiken en hen in die cruciale laatste minuten van rust weer op te peppen. De spanning bouwt zich langzaam op, want iedereen weet dat uiteindelijk maar één iemand door kan gaan. Je ziet lopers bibberend uit hun stoeltje opstaan, ogen dof van slaap, en dan ineens rechtop trekken wanneer het bel klinkt – alsof een onzichtbare kracht hen vooruit duwt.

Wat er op het spel staat

Voor sommigen gaat het om de overwinning en de kans op internationale kwalificatie. Voor de meesten draait het om iets persoonlijkers: ontdekken hoe ver je kunt gaan, en wat er gebeurt als je denkt dat het niet meer lukt maar toch nog een ronde maakt. In die zin kent een Backyard Ultra geen verliezers. Iedereen die start, heeft de moed om een avontuur aan te gaan zonder finishlijn.

Conclusie: een avontuur zonder einde

De Backyard Ultra van oktober belooft opnieuw een onvergetelijk spektakel te worden. Niemand weet hoe lang het zal duren – misschien 24 uur, misschien 70. Maar zeker is dat er één loper zal overblijven die doorgaat tot niemand anders meer kan. Diegene mag zich de Last One Standing noemen. Toch is de echte magie dat alle deelnemers, van de eerste uitvaller tot de uiteindelijke winnaar, samen schrijven aan een verhaal van doorzettingsvermogen, vriendschap en het durven betreden van het onbekende.

Wie oktober wil beleven als maand van grenzen verleggen, hoeft maar één ding te doen: zich melden bij de start, de geur van nat bos opsnuiven, en telkens opnieuw opstaan als het belletje klinkt.